“Sirat”: een mystieke roadtrip door de Marokkaanse woestijn

DE MENING VAN DE WERELD – NIET TE MISSEN

Drie voertuigen razen over de rode aarde van de Marokkaanse woestijn onder een oranjeblauwe hemel, een stofwolk in hun kielzog achterlatend. Het beeld, dat rechtstreeks uit Sirat lijkt te komen, Oliver Laxes vierde speelfilm, sluit Mimosas: The Way of the Atlas (2016) af, zijn tweede film. Een spirituele odyssee met de sfeer van een verhaal dat al probeerde de fysieke en metafysische wereld met elkaar te verbinden.

Negen jaar later heeft de Frans-Spaanse regisseur zijn wapens geslepen en een nieuwe koers ingezet. Terwijl Mimosas: The Atlas Path de Grand Prix won tijdens de Week van de Kritiek in Cannes, werd Sirat in mei gepresenteerd in de officiële competitie en won hij een Juryprijs en een Cannes Soundtrack Award. En de reputatie van het festival, met hoge verwachtingen, als "schokkende onthulling".

Muziek vormt een goede toegangspoort tot het hart van deze unieke film, die de kijker bijna twee uur lang meeneemt in het spel van een zintuiglijke ervaring die zeldzaam is in de bioscoop. De speelfilm opent met de installatie, midden in de Marokkaanse woestijn, van een gigantisch geluidssysteem dat het begin van een raveparty aankondigt. Oliver Laxe filmt uitgebreid de dansers in een vrolijke trance tegen een achtergrond van technomuziek. De enscenering legt zowel de collectieve kracht vast van de lichamen die aan dezelfde beweging deelnemen als de individualiteit van sommige van deze westerse ravers met alternatieve looks. Twee schalen die constant met elkaar communiceren gedurende de hele film.

Je hebt nog 73,38% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.